Fantastyczny Świat

Pierutka

Każde opowiadanie musi być kontynuacją poprzedniego. Jeżeli tylko wyrażasz opinie, napisz to na niebiesko. UWAGA!!! Tutaj wolno pisać POST POD POSTEM.
***
Rozdział 1
Słońce chyliło się już ku zachodowi, gdy Hermiona Granger wyjrzała na nie zza okna. Patrzyła jakby nieobecnym wzrokiem; wciąż myślała od liście od Harry’ego, jakby był czymś, co trzymało ją przy życiu.

Pierutka

-Harry, wstawaj!!!- rozległ się nagle donośny głos Rona gdzieś z dołu. Harry siedział na łóżku zapatrzony w sufit. Nie odpowiedział. Po chwili uchyliły się drzwi jego sypialni.
-'Arry...- wychyliła się ruda, potargana głowa Ginny. -O, nie śpisz...
Harry spojrzał na zegarek; siedem po północy.
-Ano nie śpię...
Wstał, przeciągnął się. Cztery bite godziny siedział bez ruchu na łóżku. Ziewnął i spojrzał na Ginny, która stała, ale chyba spała w środku.
-A ty???- spytał sie jej. Ginny popatrzyłą na niego zdziwiona.
-Co "ja"?
-No...spałaś?- spytał znowu. Ginny kiwnęła głową.
-A...jak z nią???- dodał.
Ginny westchnęła.
-Kiepsko. Śpi, a jak tylko się budzi, to wymiotuje i znów traci przytomność. No i mizernie wygląda.- Harry spojrzał na nią pytająco. -Matka u niej jest bo dowiedziała się, że cały czas nic nie je. Zaraz powinna wrócić...
Harry jej przerwał.
-Będziemy mogli się do niej wybrać???
Ginny spiorunowała go wzrokiem i dalej kontunuowała.
-...a jak wróci to powie, czy można ją odwiedzać. Narazie zejdź na dół, przekąś coś.
Harry kiwnął głową i Ginny wyszła z pokoju. Słyszał w oddali jak schodzi po schodach. Westchnął i powoli powlókł się na dół do kuchni. Tam siedzieli Ron, Fred, George i Ginny.
Harry opadł cieżko na krzesło obok niej. Czekali w napięciu może z dziesięć minut, gdy nagle z płomieni wyskoczyła Pani Weasley. Była bardzo szczęśliwa.
-Hermiona...ona...- wszyscy wstrzymali oddechy. -Obudziła się!!!- wykrzyknęła radośnie i usiadła na krześle przy Harry'm.
Ginny pisnęła z radości, Fred i George przybili piątkę, a Ron i Harry poprostu sie ucieszyli.
-To wspaniale...-zaczął, ale Pani Weasley mu przerwała.
-Ale może ją odwiedzić tylko jedna osoba, bo jest bardzo mizerna, i może się stresować...
Fred, George, Ginny i Ron jęknęli ponuro. Harry zrobił trochę głupkowatą minę.
-No to... Ginny, idź.
-Nie Harry, ty idziesz. To twoja najlepsza przyjaciółka.- powiedziała z powagą Ginny. ron, Fred i George kiwnęli głowami.
-Trafisz, Harry???- spytała Pani Weasley.
Harry kiwnął głową, złapał garść piasku i rzucił w kominek. Wkroczył w płomienie i rzekł:
-Do Szpitala Św. Munga!!!
Świat mu zawirował, poczuł uścisk w okolicy pępka i po chwili już stał okopcony na posadzce Szpitala. Śmiało podszedł do recepcji i spytał się, gdzie leży Hermiona Granger.
-Piętro IV, sala 2.
Harry podziękował i podszedł do windy. Gdy ta przyjechała, wszedł do niej i kliknął przycisk "IV". Zarzuciło windą, i nim zdołał się obejrzeć, był już na IV piętrze. Był to surowy, pusty i biały korytarz, bez ławek, roślin ani niczego. Było tam ze pięćdziesiąt sal, jedna za drugą. Stał akurat obok sali numer 2. Otworzył drzwi.
Była to tak samo pusta, biała sala jak korytarz, tyle że mniejsza i posrodku niej stało surowe łóżko. Hermiony w niej nie było.
-Co do chole...?-zaczął, lecz gdy zamknął drzwi, dostrzegł ją. Siedziała w kącie nieprzytomna, opierajac się o ścianę. Harry złapał ją i zaniósł do łóżka. Nigdy nie widział jej w takim stanie; miała potargane, wymięte włosy, zapadnięte policzki i jakoś znajomo napuchnięte powieki.
Nagle złapała go mocno za przegub.
-Harry...
Harry pochylił sie nad nią.
-Bella...Bellat..
-Bellatrix Lestrange???- przerwał jej Harry. Hermiona kiwnęła głową.
-Ona...OCH!!!...Ona...ona jest moją matką.

Pierutka

Harry otworzył usta ze zdziwienia; zwęrzyły mu się źrenice.
-N-Nie, to niemożliwe...
Hermiona popatrzyła mu głęboko w oczy. Po policzkach ciekły jej łzy.
-To...t-to jakiś żart, tak...?- spytał z niedowierzaniem Harry.
Hermiona pokręciłą głową; zamknęła oczy i zaczęła głośno szlochać. Harry poklepał ją po ramieniu. Hermiona zaraz się wyrwała i wstała. Harry utkwił wzrok w czubkach butów.
-Myślałam, że chociaż ty mnie zrozumiesz!!!- wybuchnęła Hermiona. -Ty...ty też widziałeś...słyszałeś straszne rzeczy...i ja...ja ci z-zawsze wierzyłam...PATRZ NA MNIE JAK DO CIEBIE MÓWIĘ!!!
Harry wstał. Podszedł do niej i ją przytulił. Hermiona próbowała się wyrwać, ale po chwili zaczęła jeszcze głośniej łkać i oparła głowę na jego ramieniu.
-No już, uspokój się...to niemożliwe ale...- zawiesił mu się głos. -...ale ci wierzę.
-Ja...OCH, przepraszam...
Harry jej przerwał.
-Nieważne. Opowiedz, co się stało...
Harry i Hermiona usiedli; przez następne pół godziny opowiadała mu, co się tamtego ranka działo. Harry słuchał jej uważnie wpatrując się w jej załzawione oczy. Gdy Hermiona zaczęła mówić o Bellatrix, zawiesił jej się głos.
-I co dalej...?- spytał spokojnie Harry.
-P-powiedziała, że...że jest moją matką i zabrała mi różdżkę, która naprawdę była jej...
Harry kiwnął głową. Wstał i podszedł do drzwi. W progu się odwrócił.-Hermiono...za dwa lub trzy dni zabierzemy cię stąd. Trzymaj się.-powiedział i wyszedł zamykając za sobą drzwi. Podszedł kilka kroków do windy i nacisnął przycisk "PARTER". Nagle dosłyszał ciche skrzypienie drzwi, i nim się odwrócił, ktoś rzucił się na niego niemal zwalając go z nóg. TO była Hermiona; cały czas płakała.
-Harry...nie przychodźcie do mnie więcej.
-Ale...
Harry nie dokończył. Hermiona wepchnęła go do windy, która właśnie przyjechała i nacisnełą przycisk "ZAMKNIJ". Przeźroczyste drzwi windy się zamknęły.
-Hermiona...Hermiona!!! HERMIONA!!!
Hermiona go nie śłyszała; stała cały czas przed windą i wpatrywała się w niego. Była kompletnie mokra od łez. Harry walił w drzwi i klikał przycisk "OTWÓRZ" ale Hermiona nadal trzymała przycisk "ZAMKNIJ". Harry w koncu dał za wygraną i oparł się ciężko o tylną ścianę windy. Po chwili winda zjechała na dół, a Harry szybko poszedł do kominka i wrócił na Grimmauld Place.
Przy stole siedzieli Fred, George i Ginny. Harry z bezsilnej złości kopnął z całej siły w stojące najbliżej krzesło tak, że to się złamało.